Luty 1996 roku nie rozpieszczał. Było szaro, buro i zimno.  Smutne wieczory ciągnęły się jak flaki z olejem i tylko pogłębiały poczucie beznadziei.

Tak przynajmniej widział to Piotrek. 

Ponownie dopadła go apatia. Leżał w swoim pokoju przy zgaszonym świetle. Gapił się w sufit bez określonego celu, wsłuchując się w dźwięki muzyki, sączące się z radioodtwarzacza. Rozmyślał.

Od pół roku uczęszczał do pierwszej klasy liceum ogólnokształcącego, ale z sentymentem wspominał czasy podstawówki.

Wtedy był szczęśliwy. Wszystko przychodziło mu z łatwością: dobre oceny, sukcesy sportowe, relacje z rówieśnikami, sporo czasu na różne przyjemności.

A szkoła średnia tego wszystkiego go pozbawiła.

Całe dnie poświęcał nauce, mimo to wyniki nie powalały. Na tle klasy wypadał przeciętnie. Dla ambitnego chłopaka był to bolesny pstryczek w nos.

Liceum odebrało mu też sport i kolegów ze szkolnej drużyny koszykówki. Piotrek zamknął oczy. Pod powiekami widział roześmiane twarze sportowej watahy, którą musiał opuścić wraz z końcem podstawówki.

Przygasło również jego życie podwórkowe. Nie miał czasu na wychodzenie przed blok, a większość jego dawnej ekipy była w podobnej sytuacji. Skończyły się osiedlowe gry, zabawy i wygłupy.

Do końca zbliżał się też utwór Dżemu. “Samotność to taka straszna trwoga, ogarnia mnie. Przenika mnie” – dobiegało z radia.

Nic dodać, nic ująć – pomyślał. Czuł się samotny, tak bardzo samotny.

Wspomnienie czasów podwórkowych i poczucie osamotnienia pchnęły jego myśli w kierunku Dagmary, która mieszkała dwa bloki dalej.

Śliczna, wysoka, z ładnie zarysowanymi cycuszkami i wyjątkowo kształtną pupcią, była obiektem westchnień prawie wszystkich członków podwórkowej watahy. Jednak wszelkie prośby o „chodzenie” zbywała żartem.

Piotrek także się w niej podkochiwał, ale nigdy nie znalazł w sobie tyle odwagi, by jej to wyznać.

Gdy zdał do ósmej klasy, Dagmara zniknęła mu z radarów. O rok od niego starsza, skończyła podstawówkę i poszła do liceum. Dostała się do „Dwójki” i nie miała już czasu dla podwórkowego towarzystwa.

To głównie z jej powodu Piotrek wybrał to samo liceum. Liczył, że wspólne dojazdy do szkoły ponownie zbliżą ich do siebie.

Niestety realia okazały się inne. Dagmara miała swoje towarzystwo i ich kontakty ograniczały się głównie do zdawkowego „cześć” na szkolnym korytarzu.

Każdego wieczora, gdy ślęczał nad lekcjami, wyobrażał sobie, że następnego dnia wreszcie się przełamuje, podchodzi do niej po lekcjach i prosi o chodzenie. Ona oczywiście rzuca mu się w ramiona. Ta nadzieja dodawała mu sił, by rano wstać i iść do szkoły. Niestety nie umiał przekuć marzeń w czyn, a każdy kolejny dzień traktował, jako porażkę, co jeszcze bardziej podcinało mu skrzydła.

W grudniu był w takim stanie, że liczył już wyłącznie na szczęśliwy traf, który może go wyręczy i w jakiś cudowny sposób pchnie Dagmarę w jego ramiona.

Przeliczył się. Po sylwestrze Dagmara zaczęła spotykać się z Fabianem z 3b, przewodniczącym samorządu uczniowskiego i obiektem westchnień sporej części dziewczyn z jego liceum.

Pokój Piotrka wypełnił się muzyką Roxette w utworze It must have been love. Charakterystyczne dźwięki perkusji przeszyły Piotrka bolesną myślą, że Dagmara jest już zajęta. Jego młodzieńcze serce krwawiło.

Od ponad miesiąca, praktycznie co przerwę musiał patrzeć, jak ona przytula i całuje Fabiana. Z każdym ich dotykiem wyraźniej odczuwał, że coś się skończyło. Musiał uczyć się żyć w świecie, w którym Dagmara ma wreszcie kogoś, a tym kimś nie jest on. 

Piotrek obrócił się na bok i skulił w sobie, wsłuchując w kolejne wersy przejmującej piosenki. Przypominał teraz zranionego wilczka spragnionego czułej suczki, która przytuliłaby go i oblizała krwawiące miejsca.

Stary, spójrz prawdzie w oczy – mówił do siebie. Masz przejebane. Jesteś średniakiem wśród licealistów. Dziewczyny ze szkoły mają cię w dupie. Jesteś wyposzczony, bez żadnego doświadczenia w sprawach łóżkowych. Gdy mogłeś bałamucić koleżanki z podstawówki, to ty wolałeś koszykówkę i skryte kochanie się w Dagmarze. Nawet nie masz teraz czasu na treningi. Kumple z podwórka się rozpierzchli. Twoja Dagmara też cię nie chce. Jesteś sam. Została Ci tylko nauka i walenie konia.

Przez chwilę pomyślał, by wstać i sięgnąć po gazetkę Cats, ze swojej tajemnej skrytki w biurku. Zrezygnował. Nie miał siły się ruszyć. Coraz bardziej odpływał w szarych obłokach melancholii, a jego pewność siebie, jak trafiony myśliwiec, pikowała mocno w dół. Cierpiał. W radiu chyba na pocieszenie, puścili R.E.M. i ich Everybody Hurts.

Za oknem zacinał deszcz, a po osiedlu hulał zimny wiatr. W tym szumie wydawało się Ani, że słyszy wycie wilka. Od tego myślenia o nim mam jakieś omamy słuchowe –pomyślała. Znów spojrzała na telefon stacjonarny. Czerwony aparat kusił i odpychał jednocześnie. 

Bardzo chciała usłyszeć jego głos, ale nachodziło ją coraz więcej obaw i rozterek, które działały jak hamulec ręczny stopujący jej zamierzenia. Wynajdowała kolejne powody, aby jeszcze chwilę odwlec nieuniknione. W jej głowie rozpoczęła się kolejna rozmowa:

– Dzwoń! Tak długo na to czekałaś!
– A co jeśli on nie będzie chciał przyjść?
– Przyjdzie. Zależy mu na Tobie!
– Skąd wiesz?
– A kto był Twoim opiekunem i tarczą? Kto cię zawsze bronił przed Gogusiem i innymi skurwielami? Poza tym on Ci to powiedział. Pamiętasz? Gdyby nie egzaminy do liceum, bylibyście razem!
– To dlaczego później nie zadzwonił lub nie przyszedł?
– Pomyśl rozsądnie. Jego nowa szkoła jest jedną z lepszych w mieście. Dobrze wiesz, jak tam trudno się dostać. Ma dużo nauki. Nawet nie ma czasu na koszykówkę! 
– A co jeśli na imprezie nie zechce o mnie zawalczyć i oda mnie Gogusiowi?
– To pozbędziesz się dziewictwa z Gogusiem.
– Z każdym, tylko nie z tym skurwielem!
– Spokojnie. To był żart. Zawsze cię przed tym gnojkiem bronił. Tak będzie i tym razem. Rozniesie Gogusia, a potem sam się na ciebie rzuci i wykorzysta.

– Skąd ta pewność?

– A przeglądałaś się w lustrze? Czy nie widzisz, jak się zmieniłaś? Nie słyszysz komplementów tych szczeniaków z klasy? Każdego dnia ślinią się na twój widok. On też się tobie nie oprze. Zawalczy o ciebie z Gogusiem, jak o sukę w rui.
– A jak będziemy w norze i on się wycofa? Wiesz, jaki jest odpowiedzialny.
– To zaczniesz się łasić i kusić. To facet z krwi i kości. Nie oprze się. A jak będzie miał obiekcje, to użyjesz sznureczka i weźmiesz go siłą.
– Czy to nie będzie gwałt?
– Jak można zgwałcić napalonego faceta? To nie będzie gwałt, tylko prawdziwy dar, na którego wspomnienie już zawsze będzie przechodził go dreszcz pożądania i tęsknoty.

– A jeśli …

– Skończ z tymi obiekcjami! Jesteś samicą alfa! Pamiętaj o tym!
– Trochę się boję.
– Dasz radę! Tyle przeciwności pokonałaś. Wyobraź sobie was razem w norze. Gra warta świeczki. Tylko dzwoń, bo za chwilę będzie za późno!

Ten argument przypieczętował decyzję, ale Ania jeszcze chwilę odwlekała moment wykonania połączenia.

Jej głowę wypełnił obraz wilka, jak lubiła myśleć o swoim ukochanym. Poczuła miłe mrowienie w majteczkach i silną potrzebę dotknięcia swojej dziewiczej norki. Wiedziała, że jak zacznie, to spędzi na masturbacji co najmniej kilka minut.

Zaczęła ze sobą walczyć. Zagryzła dolną wargę. Zrobiła to dość mocno, by rozładować napięcie. Poczuła słodki ból. Pomogło. Przypomniała sobie o priorytetach. Realizuj plan. Na igraszki przyjdzie jeszcze czas – zakomenderowała i wzięła głęboki oddech.
– Dobra, dzwonię!
– Nareszcie! Zuch dziewczyna! – odpowiedział jej wewnętrzny głos.

Chwyciła za słuchawkę i wykręciła numer.

Gdy wsłuchiwała się w sygnał oczekiwania na połączenie, jej serce waliło jak oszalałe. Poczuła, że się czerwieni, tak jak rok temu, gdy wręczała mu walentynkę.

Gadali prawie pół godziny. Początkowo rozmowa się nie kleiła, ale jak opadł pierwszy stres, poczuli wspólny klimat. Rozmawiali trochę o szkole, ale głównie o koszykówce, która była ich wspólną pasją. Na koniec Ania zaprosiła go na swoją imprezę z okazji piętnastych urodzin. Domówka miała się odbyć w sobotę, za dwa tygodnie. Potwierdził, że na pewno przyjdzie.

Gdy odkładał słuchawkę, prawie podskoczył z radości. Chwilę stał w przedpokoju i wpatrywał się w telefon. Przeszedł go miły dreszcz. Poczuł, że pojawia się szansa wrócić do gry.

Dobre humor nie opuszczał go także pod prysznicem. W trakcie kąpieli pogwizdywał radośnie i myślał o Ani. Gdy tak bardzo potrzebował dowartościowania, zadzwoniła właśnie ona – o rok od niego młodsza koleżanka z podstawówki, która kiedyś wyznała mu, że się w nim podkochuje i zaproponowała chodzenie. Wówczas dyplomatycznie odmówił.

W Piotrku odezwała się nadzieja, że urodzinowe zaproszenie jest pretekstem, by ponownie rozważył wcześniejszą propozycję młodszej koleżanki. Jeśli moje przypuszczenie się potwierdzi, to tym razem nie popełnię błędu młodości i co najmniej uskutecznię lekki trening ars amandi z Anią w trakcie domówki. A gdyby wspólne ćwiczenia nam obydwojgu przypadły do gustu, to warto będzie pomyśleć o wspólnym chodzeniu – tak sobie rozmyślał, a jego ręce coraz energiczniej namydlały ciało w okolicy krocza.

Penis Piotrka zaczął się budzić i bujać w obłokach.

Z tego błogiego stanu wyrwała go dopiero mama, która pukała do drzwi i kazała nie marnować wody. Robiła to z ciężkim sercem. Od tak dawna nie słyszała syna gwiżdżącego radośnie pod prysznicem.

Odetchnęła z ulgą. Piotrek przyjął zaproszenie i wyraźnie ucieszył się z jej telefonu. Teraz była już prawie pewna, że jej plan utraty dziewictwa z ukochanym, przy jednoczesnym upokorzeniu jej dawnego dręczyciela ma szansę odnieść pełny sukces.

Rozpierała ją energia. Postanowiła trochę poćwiczyć w swoim pokoju, by rozładować napięcie, które się w niej skumulowało. Później wzięła szybki prysznic, założyła sportową, bawełnianą piżamę i udała się do sypialni rodziców, by tam trochę się zrelaksować. Mimo, że zbliżała się 21:00, była sama w mieszkaniu. Rodzice od jakiegoś czasu mieli sporo pracy i z reguły wracali bardzo późno, dzięki czemu ona miała całe mieszkanie do swojej dyspozycji.

W norze, jak lubiła nazywać sypialnię rodziców, wyczuwalny był nastrój intymności. Oświetlała ją tylko mała lampka, stojąca na szafce nocnej. Nadawała dyskretny i bardzo klimatyczny nastrój. Z miniwieży dobiegały dźwięki cichej muzyki.

Ania otulona półmrokiem położyła się na wygodnym, małżeńskim łóżku rodziców. Lubiła to miejsce. Kojarzyło się jej z bezpieczeństwem, miłością i czułością. Dlatego właśnie tu zamierzała się oddać Piotrkowi w trakcie urodzinowej domówki.

Fakt, że skończyła dopiero piętnaście lat, nie był dla niej żadnym kontrargumentem. Ryzyko niechcianej ciąży, potencjalne problemy psychiczne lub inne ryzykowne zachowania, które mogły być konsekwencją zbyt wczesnej inicjacji seksualnej, także ją nie odstraszały. Wmawiała sobie, że to jej nie będzie dotyczyć.

Była uparta i wiedziała swoje. Praktycznie wszystkie koleżanki ze szkolnej drużyny koszykówki miały to już za sobą. Nie chciała być gorsza. Tym bardziej że ostatnio została ich kapitanem.

Wiedziała, że część koleżanek nie zgadza się z wyborem trenerki. Podważały jej pozycję, bo nie była prawdziwą kobietą, tylko dziewicą. Musiała zatem rozwiązać ten problem. Nie chciała dawać im pretekstu, do podkopywania jej pozycji liderki, zwłaszcza że wiele dla niej znaczyła. Była spełnieniem marzeń i dowodem, że może coś w życiu osiągnąć.

Szczęście w nieszczęściu, że chciała stracić dziewictwo trochę inaczej niż część jej koleżanek. Z ich relacji wynikało, że często robiły to z byle kim i byle gdzie.

Ona obiecała sobie, że straci dziewictwo inaczej, to znaczy w bezpiecznym miejscu i z wyjątkowym chłopakiem, w którym się kochała. Istniał tylko mały problem. Z Piotrkiem nie byli parą, nie wiedział nic o jej zamierzeniach i istniało ryzyko, że nie będzie chciał współpracować. Jednak ona miała opracowany plan. Zawsze tak działała, to znaczy metodycznie i z żelazną konsekwencją.

Sypialnia rodziców wypełniła się cichym, ale charakterystycznym dźwiękiem harmonijki i gitary w utworze O sobie samym, Roberta Gawlińskiego, założyciela zespołu Wilki. Lubiła tę piosenkę, a szczególnie teledysk, który został do niej nakręcony, taki namiętny i dziki zarazem. Dwóch facetów rywalizuje o jedną kobietę.

Chciała nią być i wyglądało na to, że plan zaczyna działać. Tylko jeszcze dwa tygodnie i o nią też zawalczą wilk, to jest Piotrek z Gogusiem.

Nie spodziewała się, by walka była zbyt zażarta. Gogusia miała za mięczaka. Nawet jeśli będzie się rzucał, to jej ukochany sobie z nim szybko poradzi. Widziała go nieraz w akcji na boisku, w czasie treningów lub zawodów sportowych.

Był jej wzorem sportowca, kapitana drużyny i chłopaka. Gdy zachodziła potrzeba bronienia słabszych członków swojej watahy, bez wahania podejmował walkę, nawet z większymi od siebie. Był przy tym szybki, nieobliczalny i bardzo skuteczny. Prawdziwy wilk, samiec alfa – tak o nim myślała.

Natomiast ona jeszcze nie czuła się wilczą samicą. We własnym odczuciu była dobrze rokującą suczką, której wataha ostatnio przyznała rolę liderki. Jednak, by poczuć się w ich oczach, prawdziwą wilczycą alfa, potrzebowała zbliżenia właśnie z nim. Gdy on wyzwoli ją z okowów dziewictwa, będzie mogła być spokojna o pozycję w hierarchii swej watahy.

Dlatego po jego zwycięskiej walce z Gogusiem, ona zaprosi go do wilczej nory, którą im na tę okazję umości. W sypialni rodziców będzie na nich czekać małżeńskie łoże, świeża pościel, świece i coś ekstra, pasek od satynowego szlafroka na nocnej szafce. Jednak on zostanie użyty dopiero później, po wstępnych igraszkach, gdy będzie musiała ujarzmić swojego wilka wbrew jego woli.

Zamknęła oczy. Przywołała w myślach obraz swojego ukochanego.

On pewnie będzie zziajany i spocony po walce. To dobrze. Uwielbiała wdychać jego intensywny zapach, który od razu wywoływał u niej kosmate myśli.

Zastanawiała się przez chwilę, czy od razu rzuci się na nią z dziką rządzą, czy też wpierw zechce ją ostrożnie obwąchać, jak dopiero co zapoznaną wilczą sukę. Była gotowa na każdy scenariusz. Obstawiała jednak, że początek spotkania będzie subtelny i nieśpieszny.

Gdy wejdą do nory, on rozejrzy się dookoła, jak typowy wilk i sprawdzi, czy miejsce jest bezpieczne dla ich wilczych amorów. Z zadowoleniem odnotuje, że w drzwiach jest blokada. Dopiero gdy ją przekręci i odetnie ich od świata zewnętrznego, zdecyduje się na kolejny krok.

Zacznie wokół niej powoli krążyć, weryfikując każdy niuans jej sylwetki i oceniając czy jest gotowa do spółkowania z nim. Ona będzie czuła się w tym momencie taka bezbronna, słaba, niegodna. Miała jednak nadzieję, że on dostrzeże w niej tę przemianę, która nastąpiła w ostatnich miesiącach. Zapragnie ją posiąść jak wilk sukę.

Gdyby miał jakiekolwiek wątpliwości, ona zacznie go kusić. Suczki w rui mają swoje sposoby, by samiec chciał posunąć się o krok dalej.

Po wstępnym zapoznaniu się, oddadzą się pocałunkom. Będą one namiętne i bardzo mokre. Nie była pewna czy oprze się pokusie, aby łapczywie wedrzeć się w jego usta. Będzie jednak się hamować, by nie rozgniewać swego samca alfa. To jemu chciała pozwolić, by nadawał tempo wydarzeń, przynajmniej do pewnego momentu.

Później będą wokół siebie krążyć w zalotnym tańcu, ocierać o siebie ciała i wdychać swoje feromony. To ich pobudzi do dalszych figli.

Delektując się swoim widokiem, zrzucą z siebie część ubrań, a może wszystkie. Osobiście chciałaby zostać w staniku. Nadal wstydziła się swoich wielkich piersi. Wiedziała jednak, że on ma do nich słabość. Czasem przyłapywała go na tym, że przyglądał się im w czasie treningu. Wtedy zawstydzony szybko spuszczał wzrok. Ten widok zawsze ją rozczulał. Jeśli będzie chciał popatrzeć lub dotknąć ich, to dla niego się przełamie. Dla niego zrobi wszystko.

Ona także będzie chciała dotykać i całować jego ciała, szczególnie silne ramiona, rozbudowaną klatkę piersiową i wysportowany brzuch. Nie planowała oblizywać jego przyrodzenia. Nie wydawało jej się to zgodne z wilczą naturą.

Nie wykluczała natomiast, że gdy on wyczuje ruję, zechcę liznąć raz lub drugi dziewiczą norkę. Nie miałaby nic przeciwko. Może sobie odrobinę dogodzić, zanim wreszcie ją pokryje.

Na koniec, tylko tego będzie pragnęła. Jego twardego członka w swojej dziewiczej norce. Zakładała, że wtedy on będzie na dole, a ona na górze. Wynikało to z okoliczności, ale też z jej silnego, dominującego charakteru.

Wiedziała, że gdy nadzieje się norką na jego naprężoną męskość, będzie bolało, ale liczyła, że tylko przez chwilę. A jak już ustąpi pierwszy ból, ona skupi się, by mu dogodzić swoją kobiecą cipeczką. Tak, kobiecą, bo wtedy będzie już kobietą.

Jej wąskie, gąbczaste ścianki, otoczą penisa troskliwą opieką, jak najczulsza piastunka. Będą go ocierać, dając słodkie poczcie rosnącego napięcia. Wpierw leniwie, bo ruchy bioder, którymi będzie go dosiadać, będą zmysłowo powolne. W przód i tył.

Przypuszczała jednak, że ten ruch i poczucie, że on jest w środku, szybko ją podniecą. Ruchy bioder przyśpieszą. Dla ułatwienia sobie intensywnego dosiadania kochanka oprze się rękoma na jego klatce. Głowę zapewne opuści w dół, ze wstydu i z rozmysłem, by włosy przysłoniły jej twarz i piersi. Jej policzki obleją się rumieńcem rosnącego podniecenia. Ich biodra, coraz bardziej szalone i niepokorne, będą ruszać się na wszystkie strony. Nie wyklucza, że podniecenie może być tak duże, że wpije paznokcie w jego klatkę piersiową. Wierzyła, że jej wybaczy. A ona w ramach wzajemności, będzie swą wąską cipką coraz szybciej ocierać nabrzmiałego członka, aż do jego zatracenia.

Chciałaby, aby jęczał i wił się z rozkoszy pod jej dosiadem, aż wystrzeli w nią swoim nasieniem. Jej cipka przyjęłaby je w całości.

A gdy jego wilcza sperma postanowi się pożegnać i wyjść z niej, ona nie oprze się pokusie. Sięgnie do progu swej cipki paluszkiem, nałoży sobie odrobinę i posmakuje. To będzie smak jej zwycięstwa i pierwszy pokarm, jaki przyjmie, będąc już prawdziwą kobietą.

Potem pochyli się nad nim, pocałuje w usta, a na koniec okryje go swoją kobiecością, by mógł ją tulić w ramionach lub znienawidzić na zawsze.

W trakcie spółkowania planowała być zabezpieczona. Brała już tabletki antykoncepcyjne. Nie oczekiwała prezerwatywy. Chciała, by jej ukochany miał pełną przyjemność z tego ujeżdżania, nieskrępowaną żadnymi ograniczeniami. Tak bardzo go kochała i pragnęła dla niego wszystkiego, co najlepsze.

Gdyby jednak on zamierzał użyć gumki, co jest wysoce prawdopodobne, to mu nie zabroni. Chciała, aby jej odpowiedzialny wilk też czuł się bezpieczny. W takim wypadku nałoży mu ją na twardego członka. Ćwiczyła to już na bananie i całkiem nieźle jej to wychodziło. Jednak ten moment zawsze wybijał ją z romantycznej wizji i rodził pewne obawy.

Jego odpowiedzialność pociągała za sobą pewne ryzyko, które musiała przewidzieć. Nie mogła wykluczyć, że w ostatniej chwili, gdy na przykład będą walczyć z prezerwatywą, on będzie chciał się wycofać i odmówi penetracji. Choć jego przyrodzenie będzie twarde i żądne jej dziewiczej norki, on zasłoni się troską o jej dobro.

Na to nie będzie jej zgody. On jest prawdziwym wilkiem, ale ona jest przyszłą suką alfa i też potrafi postawić na swoim. Jeśli nie osiągnie tego uległością, to weźmie to sobie siłą.

Zwiąże go zawczasu paskiem od szlafroka. Łóżko ma drewniane wezgłowie, które idealnie się do tego nada. Będzie na jej wyłącznej łasce. A gdyby się wierzgał, bronił, błagał, aby tego nie robiła, ona nie posłucha. Nabije się na niego wbrew jego woli. Wykorzysta i zniewoli. Ten jego opór nawet by ją jeszcze bardziej podniecił i nakręcił.

Ujeżdżałaby go wtedy jak mustanga. Ich ciała by szalały. On rzucałby biodrami na lewo i prawo, próbował ją zrzucić, ale ona mocno chwyciłaby go udami za boki i uprawiała to szalone rodeo, aż go nie poskromi i nie doprowadzi do wytrysku. Nikt i nic by jej nie powstrzymało.

Niech potem kąsa, warczy, przeklina. Jest gotowa ponieść wszelkie konsekwencje.

Jeśli ją porzuci, to trudno. Serce będzie krwawić, ale ona przynajmniej wróci do swojej watahy, jako pełnoprawna suka alfa, która została rozdziewiczona przez ukochanego.

Jeśli jej wybaczy i będą ze sobą, ona oszaleje z radości. Będą parą alfa na zewnątrz, ale jak tylko zamkną się za nimi drzwi i zostaną sami, ona będzie mu już zawsze wierną i uległą suką.

Ania zatapiała się coraz bardziej w swoich fantazjach, a jej brzoskwinka była mokra od soczków. Najchętniej rozpoczęłaby teraz dotykanie się, ale usłyszała zgrzyt zamka w drzwiach wejściowych. 

Szybciutko opuściła norę i jak przystało na grzeczną dziewczynkę, poszła przywitać rodziców, którzy właśnie wracali do domu.

Piotrek postanowił codziennie biegać. Chciał wrócić do formy. Jak zdecydował, tak zrobił. Mars przyjął to z zadowoleniem. Wyglądało na to, że jego pan wziął się w garść i powoli wraca mu dawna energia.

Ich ulubionym miejscem do biegania była „Patelnia”, jak okoliczni mieszkańcy nazywali sporawe pole, które rozciągało się tuż za ich osiedlem. Jeśli tylko nie było zbyt moro, Piotrek brał tam Marsa na pięciokilometrową przebieżkę. Miał wtedy czas, aby rozmyślać o dziewczynach.

Im bliżej było imprezy, tym coraz częściej w jego głowie gościła Ania. Skutecznie wypierała bolesne rozważania na temat Dagmary i jej chłopaka.

Piotrek i Ania znali się dobrze ze wspólnych treningów szkolnych drużyn koszykarskich. W zeszłym roku w walentynki, na szkolnym korytarzy, po jego treningu wręczyła mu kartkę z pytaniem, czy zostanie jej chłopakiem. Zaskoczyła go wtedy swoim wyznaniem.

Piotrek wcześniej nie podejrzewał, że Ania może być zainteresowana tymi sprawami. Delikatnie rzecz ujmując, była mocno zdystansowana do gatunku męskiego i miała swoje słuszne powody. Z drugiej strony, zaimponowała mu tym. Sam wiedział, jak trudno jest wyznać swoje uczucie starszej sympatii. On nie znalazł w sobie tyle odwagi w stosunku do Dagmary.

Na pewno czuł się połechtany jej propozycją, ale też zakłopotany. Miał mieszane odczucia. Lubił ją za charakter i zawziętość. Ponadto miała w sobie coś intrygującego i nie chodziło tu wyłącznie o jej wielkie, cudne melony.

Swoje walory skrywała jednak pod warstwą kompleksów i uprzedzeń. Ponadto była postawna i grubokoścista. Nie miała tej smukłości, a zarazem kobiecych, kuszących kształtów bioder, którymi emanowała Dagmara.

Piotrka odstręczał też jej sposób ubierania się i zachowania. Chowała się za długimi, kruczymi włosami. Nosiła wyciągnięte, aseksualne swetry i workowate spodnie. Była opryskliwa oraz zamknięta w sobie.

Wiedział, że to wynik kompleksów, potęgowanych chamskim postępowaniem kilkunastu chłopaków ze szkoły, w tym jego kolegów z drużyny. Sylwetka Ani była dla nich pretekstem do niesprawiedliwych przytyków i wyzywania jej od „babochłopa”. Narażała też na nieustające próby obłapywania jej obfitego biustu. Sytuacji nie ułatwiał fakt, że miała talent do koszykówki i poziomem nie odstawała od większości chłopaków, co rodziło ich frustrację oraz chęć chamskiego odgrywania się przy każdej okazji.

Było mu jej szczerze żal. O ile mógł, przynajmniej na treningach starał się hamować zapędy niektórych kolegów, głównie Mareczka. Gdy był przy niej, chciał ją chronić przed złośliwościami świata, jak rodzoną, młodszą siostrę, gdy był z Dagmarą, miał kosmate myśli.

Bał się jednak powiedzieć jej tego wprost, bo wiedział, jak jest wrażliwa na punkcie swojego wyglądu, a ostatnią rzeczą, jaką by chciał, to ją zranić. Postanowił dyplomatycznie wybrnąć z sytuacji.

W dniu, w którym dostał od Ani walentynkę, odprowadził ją do domu. Po drodze zapewnił, że lubi jej oczy i uśmiech, podziwia talent do koszykówki oraz szanuje jej nieustępliwy charakter – co było szczerą prawdą. Z drugiej strony, skłamał, że powodem odmowy jest brak czasu i konieczność skupienia się na egzaminach do liceum. Nie był z tego tytułu dumny, ale Ania więcej nie wracała do swojej propozycji, a on z czasem w natłoku innych spraw zapomniał o sprawie.

Jej telefon i zaproszenie na urodziny dał mu impuls i nadzieję, że temat znów wraca.

W trakcie przebieżki przypominał sobie jej intrygującą, lekko pyzatą twarzyczkę, magnetyczne spojrzenie, śliczny uśmiech i zniewalające melony. Niegdyś często przyglądał się im w trakcie wspólnych treningów, gdy Ania tego nie widziała. Pragnął ich dotknąć nie raz i nie dwa, ale oczywiście nigdy sobie na coś takiego nie pozwolił. Planował to zmienić.

Na wspomnienie o atutach młodszej koleżanki przyśpieszył biegu.

Siedział zabunkrowany w toalecie i pieścił swojego przyjaciela. Podobnie, jak w ostatnich dniach, wspomagał się fantazjami na temat Ani i ich wspólnego spotkania na imprezie urodzinowej.

Wyobrażał sobie, że w trakcie domówki razem z Anią udają się w ustronne miejsce, gdzie nadrabiają błędy młodości.

Rozpoczynali igraszki powoli, bardzo leniwie. Piotrek całował Anię w usta. To był jego pierwszy prawdziwy pocałunek z dziewczyną. Zresztą wszystko, co następnie z nią robił, było dla niego dziewicze, nowe i ekscytujące. Dotykając jej ust, cieszył się tą magiczną chwilą wyjątkowej bliskości. Potem przełamywał jej nieśmiałość i wdzierał się językiem na spotkanie jej języka. Robił się zachłanny. Tempo ruchu jego lewej dłoni niebezpiecznie przyśpieszyło. Wziął głęboki wdech.

Gdy zaspokoił ciekawość czucia języka dziewczyny w swoich ustach, przechodził do kolejnego etapu. Zdejmował z Ani aseksualny sweterek i odrzucał ze wstrętem w kąt. Jej cudny biust był już praktycznie na wyciągnięcie ręki. Ostatnim bastionem broniącym do niego dostępu był biustonosz.

Nie odstraszał go. Od kilku dni ćwiczył na stanikach mamy i był już w stanie rozpinać każdy model jedną ręką. Pstryk i witamy w El Dorado – nagie, soczyste melony do jego dyspozycji. Od zawsze go fascynowały i pociągały. Dlatego z namaszczeniem przystępował teraz do ich degustacji. Delikatnie dotykał i całował. Opierał się pokusie mocnego ugniatania piersi i ssania sutków, bo nie chciał Ani zadać bólu. Prawda była jednak taka, że gdyby nie musiał się hamować, to by je zdemolował swym samczym uściskiem. Chciałby się w nich zatopić. Wyssać z nich krople słodkiego nektaru. A potem je miażdżyć i dusić, do zatracenia.

Wzmocnił uścisk na swoim penisie, a ruchy góra-dół bardzo przyśpieszyły. Poczuł, że jak nie przestanie, to zaraz dojdzie.

Oczyma wyobraźni zaczął znów uciekać w dół jej ciała. Teraz dotykał jej dość płaskich bioder. Żałował, że nie mają tej kobiecej krągłości. Szerokie biodra i kształtne pupa były dla niego najsilniejszym fetyszem. Rekompensował to sobie, całując jej wysportowany brzuszek.

Trochę się uspokoił. Ruchy ręki zwolniły. Członek złapał oddech, jednak tylko na moment. Fantazja Piotrka była tak realna, że niemal poczuł zapach jej wilgoci. Ostatnio czytał, że woń kobiecej intymności jest niezwykle intensywna i trudna do zapomnienia.

Na tę myśl znów przyśpieszył. Wychodziła młodzieńcza natura i brak doświadczenia. Docierał do cipeczki gwałtownie i nachalnie. Rzucał się na nią, jak szczenię spragnione miseczki wypełnionej smakołykami.

Jego język najpierw dotykał jej przez majtki, by po krótkiej chwili, wodzić już bezpośrednio po wargach sromowych. Wyczuwał specyficzne soki, które się pod nimi kryły. Nie mógł się opanować.

Wdzierał się językiem do ciepłej dziureczki. Wykonywał nim szaleńcze ruchy na lewo i prawo. Czuł, że długo nie wytrzyma.

Ania też była mocno podniecona i dociskała jego głowę do swojego łona. Coraz szybsze ruchy bioder świadczyły, że jej orgazm zbliżał się nieuchronnie. A przecież on chciał jeszcze głębiej wniknąć w ciepło i miękkość tej dziewiczej dziurki. Trochę o tym czytał, ale co innego sobie wyobrażać, a co innego faktycznie dotknąć.

W myślach szybko oderwał usta od waginy i rozpoczął upragnioną palcówkę. Najpierw włożył palec wskazujący, potem dołączał środkowy. Wyczuwał wilgoć i gąbczastość pochwy. Był skrajnie podekscytowany. Jego ruchy stały się szybkie, wręcz agresywne. Dłużej już nie mógł się powstrzymać… Wytrysnął.

Brawo ty! Wytrzymałeś prawie trzy minuty. Idziesz na rekord! – docinał sobie w myślach, ale jednocześnie ripostował. – Spoko, spoko. Trening czyni mistrza. Jeszcze jest parę dni do imprezy. Jutro wytrzymam dłużej.

Gdy Piotrek słodko zmęczony wycierał spermę papierem toaletowym ze swojego umięśnionego brzucha, zastanawiał się, jak faktycznie powinny zakończyć się jego igraszki z Anią. Rozważał kilka opcji.

W sumie już samo dawanie jej przyjemności dotykiem byłoby dla niego satysfakcjonujące. Gdyby dodatkowo na koniec wzięła mu penisa do ręki i pomogła wytrysnąć, to byłby w siódmym niebie.

O „lodziku” nie marzył. Był realistą. Tak młoda dziewczyna raczej się nie ośmieli. Ponadto czy ręka, czy usta, jaka to w sumie różnica? – pytał się w myślach, próbując się przy tym oszukiwać.

Jedyne co sobie teraz umiał zwizualizować, to że jak będą leżeli obok siebie spełnieni, on pocałuje Anię w spocone czółko i poprosi ją o chodzenie, by mogli dalej wspólnie ćwiczyć się w sztuce miłości.

Pełnej penetracji w żadnym scenariuszu nie brał pod uwagę. Nawet w fantazji, a co dopiero na żywo. Czuł, że nie jest jeszcze na to gotowy. Nie tyle fizycznie, ile psychicznie.

Przecież, ja jeszcze nie całowałem dziewczyny, a co dopiero ją posuwać. Mam jeszcze czas. Ponadto Ania jest taka młodziutka. Ma dopiero piętnaście lat. Dla niej to też za wcześnie na takie klimaty. Mizianie i macanko – owszem, seks oralny – się zobaczy, penetracja – nawet nie próbuj. Za wcześnie i jeszcze ryzyko ciąży. Nie warto. Do głosu dochodziła właśnie jego odpowiedzialność.

Było coś jeszcze, co kryło się w meandrach jego osobowości, a Piotrek lekko to wypierał. Był romantykiem. Swój pierwszy raz chciał przeżyć z dziewczyną, której byłby pewny, której by ufał i którą by kochał.

Nie tracił nadziei, że za jakiś czas będzie to… Dagmara.

Gdyby w tym momencie Piotr mógł czytać księgi losu, wiedziałby, że ten planuje się z nim ostro podroczyć i to już całkiem niedługo.

***