Widzę, że pojawiła się kursywa i doceniam szybką reakcję. Co nie znaczy, że popieram taki sposób dodawania myśli / monologów wewnętrznych bohaterów / jak zwał, tak zwał, bo w pewnym momencie robi się to cokolwiek męczące. No ale tak zdecydowałeś, autorze, i w sumie nic mi do tego.
Nad komentowaniem fabuły skupiać się raczej nie będę, bo nie jest ani specjalnie gorsza, ani lepsza niż niepoliczalna ilość jej podobnych (jeśli już mam się czepiać, to seksy zaczynają się nieco zbyt szybko jak na coś, co ma być pierwszą częścią cyklu), natomiast o warsztacie i owszem. A konkretnie formatowaniu, bo o ile jestem w stanie wytłumaczyć fragmenty napisane kursywą, to czemu mają służyć gwiazdki, tego już nie wiem. Jeśli to też ma być zamienione na kursywę, proszę o możliwie szybką edycję, a jeśli usunięte, to tym bardziej.
Przeplatasz narratora pierwszoosobowego z przemyśleniami bohatera, a przecież to ta sama osoba. Wydaje mi się, że warto by rozdzielić, odseparować, co mówi narrator, a co myśli bohater, np.:
Siedziałem na kanapie w naszym salonie, wpatrując się w ekran telewizora, choć nie pamiętałem, co tam leciało. Ewa krzątała się w kuchni, szykując kolację dla dzieci, a ich śmiech rozbrzmiewał gdzieś w tle.
Boże, jak bardzo kocham to życie – dzieci, ją, nasz dom. Ale coś mi w nim brakowało.
Od miesięcy nasze noce były takie same: szybki seks, jeśli w ogóle, albo zmęczenie, które kładło nas spać w ciszy. Nie, żebym narzekał – Ewa wciąż była piękna, blondynka z tymi oczami, które kiedyś zapierały mi dech. Ale iskra zgasła, a ja czułem, że to wszystko zmierza w złym kierunku.
Pewnego wieczoru, po tym, jak dzieci poszły spać, siadłem przy stole z laptopem.
Może coś przeoczyłem, może są jakieś sposoby, by to ożywić.
Przeglądałem fora, artykuły, aż natknąłem się na coś, co mnie zatrzymało – cuckold. Facet, który pozwala żonie być z kimś innym, a sam to obserwuje.
Cholera, to chore. Ale… dlaczego mnie to kręci?
Zacząłem o tym myśleć, wyobrażać sobie Ewę z kimś innym, a mnie obok, patrząc, jak się uśmiecha, jak odzyskuje tę iskrę. To brzmiało jak szaleństwo, ale czułem, że to może nas uratować.
(…)
– Żebyś była z kimś… w mojej obecności. Żebym mógł patrzeć – powiedziałem, a głos mi się trząsł.
Boże, co ja robię? A jeśli się wkurzy?
Zamilkła, ale po chwili uśmiechnęła się nieśmiało.
(…)
– Myślisz, że przyjdzie? – zapytała cicho, a jej głos drżał jak u dzieciaka przed pierwszym dniem w szkole.
– Jasne, że tak. Pisał, że będzie punktualnie – odparłem, uśmiechając się, żeby ją uspokoić. – Nie stresuj się, kochanie. To tylko rozmowa.
Spokojnie, Daniel, nie daj jej się wycofać. Ona chce tego tak samo jak ty, tylko jeszcze o tym nie wie.
Kilka dni później, przytuleni w łóżku, rzuciłem to ostrożnie.
Coś w tym zdaniu skrzypi. Może: „Kilka dni później, gdy w łóżku leżeliśmy przytuleni, rzuciłem ostrożnie:”
I nie bój się dwukropku.
– Ewa, a co byś powiedziała, gdybyśmy… spróbowali czegoś nowego? – zapytałem, a moje serce waliło.
Po co „zapytałem”, skoro wspomniałeś już o tym w poprzednim zdaniu?
„– Ewa, a co byś powiedziała, gdybyśmy… spróbowali czegoś nowego? – Serce mi waliło”.
jeansy
Nie jest to błąd, ale istnieje spolszczenie, którego lepiej używać – dżinsy. Nie ma potrzeby używania obcojęzycznych słów, skoro są polskie.
Trzymając swojego fiuta w dłoni, powoli, centymetr po centymetrze, wsuwał się w nią, rozciągając jej cipkę.
Po co „jej”? Mógł rozciągać inną cipkę?
Ewa posłusznie wykonała polecenie
Dlaczego w takich okolicznościach używane jest tylko jedno słowo: „posłusznie”? A może chętnie, ochoczo, pokornie, bez sprzeciwu, bez szemrania, karnie, potulnie, pasywnie, pokorniutko, ulegle…
Trochę więcej wyobraźni!
Padłem na łóżko obok, dysząc, a ona wstała i poszła pod prysznic. Leżałem tam, gapiąc się w sufit, a w głowie mi huczało. Nigdy jej takiej nie widziałem, i cholera, chcę więcej.
Po tym wszystkim wróciliśmy z Danielem do domu, do dzieci, do naszej codziennej normalności, jakby ten hotelowy wieczór był tylko dziwnym snem, który zostawiliśmy za sobą.
Nagle zmienia się narrator. Z Daniela na Ewę. Tak z zaskoczenia. Można taki zabieg stosować, ale trzeba to jakoś zasygnalizować*, by czytelnika nie spotkał „zimny prysznic”, by nie musiał odrywać się od toku fabuły z myślą „zaraz, zaraz, o co tu chodzi? Kto teraz to mówi?”.
a ty patrzyłeś?”
Cudzysłów nie kończy zdania, tylko kropka.
Coraz to wszystko jest/było „zajebiste”. Nie ma innych słow, tylko te brzydkie?
Lubisz zaczynać zdania od „ale”. Radzę tego unikać, bo zdanie brzmi, jakby było urwane.
Prawda. Żona zbyt szybko się zgodziła, bez sprzeciwu, bez refleksji. Kobieta zwykle potrzebuje pretekstu, aby się zgodzić.
*Jest w edytorze Pokątnych poziomy pomarańczowy separator. Mógłby być dobry w tej sytuacji.
- - - - -
Sposób narracji przeplatany z przemyśleniami bohaterów, choć ciekawy, jest dosyć trudny do prowadzenia i raczej dla bardziej doświadczonych autorów. Tobie wyszło to średnio, ale i tak na tle oklepanego, jak tyłek pani z domu publicznego, tematu zdrady kontrolowanej, dodaje atrakcyjności, blasku opowieści. Ogólnie mówiąc, opowiadanie wychodzi na plus.
chwilowo się wyłączam, bo przyszedł kolega, z którym musimy zaplanować kilka morderstw
Przepraszam, że się wtrącę, ale uprzejmie nalegam o powstrzymanie się na przyszłość od podobnych tekstów. Nawet jeśli prywatnie bawi mnie czarno zabarwiony humor, to nikt z nas tu obecnych nie chce nowej dramy w momencie, w którym bałaganu po starej nie udało się jeszcze posprzątać. Mam nadzieję, że nie będą konieczne kolejne upomnienia. Zwłaszcza że tym razem nie będę się prosić (prosićtosięmożeświniahehehe 😛 ), tylko po prostu zacznę usuwać komentarze i wysyłać ostrzeżenia.
Czy jest lepiej niż w pierwszej części? Tak. Czy wciąż jest pole do poprawek? Także. Co nie zmienia faktu, że widzę progres zarówno pod względem warsztatowym, jak i fabularnym. Błędy już tak bardzo nie kłują w oczy (chociaż ilość myślników udających kropki wciąż bywa irytująca), a historia, mimo że wciąż dość przegadana, nie przypomina już tak bardzo scenariusza telenoweli. Być może za jakiś czas, kiedy pojawi się reszta opowieści i bardziej doświadczony już autor siądzie i przeredaguje całość, wyjdzie z tego naprawdę przyzwoity cykl. Wciąż bez fajerwerków, ale i solidne średniaki nie są przecież niczym złym.
Na koniec mała porada: nie spiesz się, @eduardo. Lepiej opublikować tekst dzień, tydzień czy nawet miesiąc później, ale porządnie, niż wrzucić na szybko byle co i potem robić cichaczem poprawki do poprawek. Nie jesteśmy na Wattpadzie czy tym bardziej grupie facebookowej, by ktokolwiek miał kogokolwiek poganiać.
No tak. Refleksje, jakie nasunęły mi się po przeczytaniu pierwszego fragmentu tej części.
Ciągniesz historię bardziej jak powieść niż opowiadanie. Nie mówię, że szczegółowe opisy otoczenia i zachowań postaci to coś złego, ale wymagają dużej zręczności, inaczej mówiąc, umiejętności i doświadczenia pisarskiego. Długie komentarze wewnątrz dialogów utrudniają czytanie i mogą powodować znużenie czytelnika. Dlatego lepiej, tam, gdzie to możliwe, opisy wyrzucać poza dialog.
Trochę uwag:
Mniejsze liczby pisze się słownie (trzypokojowym, a nie 3-pokojowym).
Nie używa się skrótów (centymetrów, a nie cm).
Natalia i Patryk mieszkali w 3-pokojowym mieszkaniu na Mokotowie – przestronnym
Na początku o tym wspominałeś. Powtarzanie informacji nie musi być korzystne i w tym przypadku raczej nie jest.
Nie mieli dzieci ani zwierząt, ale od roku starali się o potomka – proces trwał, czasem budził frustrację, ale częściej radość,
Zgadzam się, że nadużywasz myślników. Aż się prosi, by np. w tym zdaniu postawić kropkę.
– Nie zapomnę, Natalko – odparł z uśmiechem, a jego głos był pełen ciepła.
– Przyzwyczajenie, Amelio – odparła ciepło, a jej głos był spokojny.
– Cześć, Daniel – odparła miło, a jej ton był spokojny
– Cześć, drogie panie – rzucił melodyjnie, a jego głos był ciepły, pełen uroku i lekkiej zadziorności.
Używasz nietypowej (raczej) frazeologii, mam na myśli „a jego…”, „a jej…”. Zwykle byśmy powiedzieli (odnośnie 4. cytatu):
„– Cześć, drogie panie – rzucił melodyjnym, ciepłym głosem, pełnym uroku i lekkiej zadziorności”.
Jeśli to celowy zabieg, to którego masz oczywiście prawo, to zwróć uwagę, że w połączeniu ze szczegółowością opisów, może utrudnić czytanie. Tekst czyta się trochę jak toczenie kamienia pod górkę. A częste używanie tej frazeologii (a właśnie dzieje się to często), może nawet irytować i odciągać od przekazywanej treści, co w połączeniu z jej szczegółowością… Ale to już wiesz 😉
Wszystkie takie równolatki? Nie brzmi to zbyt wiarygodnie. Może lepiej byłoby na przykład: „Basia, około 40-letnia”?
“Cholera, jak można tak spaprać wniosek…”
Błędny cudzysłów. I jeśli wprowadzasz cytat za pomocą znaków „ ” , to nie używasz kursywy. I na odwrót. Druk pochyły lepiej zostawić na „specjalne okazje”. Powtarzasz ten błąd w kilku miejscach.
– O nie, znowu ten Kowalski… – mruknęła pod nosem, rzucając długopis na blat z lekkim westchnieniem. “Cholera, jak można tak spaprać wniosek…”, pomyślała, ale uśmiechnęła się do siebie, by nie psuć poranka – ciepły wiatr za oknem i śpiew ptaków na Woli dodawały jej energii.
Błędny zapis dialogu (powtarza się w kilku miejscach co najmniej). Rozbijając go na części: dialog (d) i komentarz do dialogu (k) napisałeś w ten sposób:
(d) O nie, znowu ten Kowalski…
(k) mruknęła pod nosem, rzucając długopis na blat z lekkim westchnieniem. „Cholera, jak można tak spaprać wniosek…”, pomyślała, ale uśmiechnęła się do siebie, by nie psuć poranka
(d) ciepły wiatr za oknem i śpiew ptaków na Woli dodawały jej energii.
Bez sensu, prawda?
Ogólnie masz tendencję do komplikowania dialogów. I jeśli to dialog dwóch osób nie trzeba wciąż podkreślać, kto to mówi. Taki tylko przykład ad hoc:
– Jadę do biura dzisiaj, skarbie – odparł, a jego broda zadrżała, gdy się uśmiechnął szeroko. – Mam meeting na Śródmieściu, wrócę późno… ugotuj coś pysznego, dobrze? Może to twoje risotto z krewetkami? Dawno nie jadłem, a ty robisz je tak, że palce lizać. Co powiesz?
– Jasne, kochanie – rzuciła Natalia, chwytając torebkę i całując go w policzek – jej usta musnęły jego brodę, a zapach jej perfum zmieszał się z aromatem risotto. – Risotto z krewetkami… będzie czekało na ciebie. Ciao, mój drogi! Do wieczora!
– Jadę do biura dzisiaj, skarbie. – Jego broda zadrżała, gdy uśmiechnął się szeroko. – Mam meeting na Śródmieściu, wrócę późno… ugotuj coś pysznego, dobrze? Może to twoje risotto z krewetkami? Dawno nie jadłem, a ty robisz je tak, że palce lizać. Co powiesz?
– Jasne, kochanie. Risotto z krewetkami będzie czekało na ciebie. Ciao, mój drogi! Do wieczora! – odpowiedziała, chwytając torebkę i całując go w policzek. Jej usta musnęły jego brodę, a zapach jej perfum zmieszał się z aromatem risotto.
a jej rude loki błysnęły, gdy kręciła głową.
Czy raczej pokręciła głową?
Podsumowując. Opowieść wciągająca, bez dwóch zdań, choć braki warsztatowe zmuszają czytelnika do nadmiernego wysiłku, aby objąć cały kontekst opowieści.
Pisz dalej, a z biegiem czasu nabierzesz doświadczenia, bo co widać – talent masz.
Dwie może trzy literówki się wdarły. I te pończochy - najpierw cieliste, potem zmieniają się na czarne, gubisz się fetyszysto w szczegółach. Coś się rozwija, ale rusza to tak wolno jak parowóz. Ogólnie dobre, kontynuuj.
Pończochy szeleszczą i szeleszczą....żeby ugotować risotto aby było gotowe jak "tramwaje już jeżdżą" to trzeba zacząć o 4 nad ranem. Nie czepiam się akapitów i innej galanterii ale ciągnie się to wszystko jak spaghetti bez krewetek. Nic tu ani interesującego ani erotycznego. Jeśli pisał to licealista to przepraszam.
MrHydzie... Obawiam się, że nie zrozumiałeś hermetycznego żarciku.
A propos, nie tylko @Marc korzysta z "fingerprintów". Tyle że za pomocą nieco innych środków 🙂
Też CHYBA, choć może nie w tej chwii, dam, wzorem @MrHyde "dychę", ale nie za klimat, ino za motyw "brązowych oczu". Motyw, który jest wskazówką dla dociekliwych czytelników ostatnio dodanych opowiadań. Kto bystry, ten załapie o co kaman 😉
Swoją drogą MrHyde to jest mistrz w kreatywnym dopasowywaniu się do okoliczności przyrody. I za to go cenię 🙂 @Agnyza, bądź czujna 🙂
@eduardo - ja nie wnikam, jakie kto ma preferencje 😉 Po prostu tego jest za dużo dla czytelnika. Ultracienkie to, ultracienkie tamto, risotto to, risotto tamto. Oczywiście każdy ma swój styl tworzenia tak dialogów, jak i opisów, czego krytykować nie będę, ale tutaj wygląda to trochę jak "mam pomysł na półtoragodzinny film, ale zrobię z tego serial na co najmniej cztery godziny".
Myślniki zdecydowanie proponuję przejrzeć, podobnie jak dialogi, w których wtrącenie goni wtrącenie. Najlepiej jest pozostać przy jednym, maksymalnie dwóch, no i najlepiej zrezygnować z dopisków, że bohaterka mówi jedno, a myśli drugie, a przynajmniej w akapicie dialogowym. Niech najpierw powie, a potem pomyśli, ewentualnie odwrotnie.
Tak w ogóle, to jeśli przymierzasz się do serii, poczytaj dłuższe teksty innych autorów, tych bardziej doświadczonych. Sposób, w jaki konstruują fabułę, tworzą opisy, prowadzą bohaterów, zapisują rozmowy. A jak masz możliwość, znajdź sensownego beta-readera / redaktora / korektora, który wytłumaczy Ci to na przykładzie własnego tekstu, bo tak jest najlepiej.
@Agnessa_Novvak Popracuję nad tym w drugiej części
- brakuje sceny erotycznej, ale myślę nadrobię od cześci II
- postaram się popracować nad akapitami i czytelnością
- co do powtórzeń "ultracienkie" - przed publikacją usunąłem już niektóre te powtorzenia, ale rzeczywiście wciąż za dużo 🙂, ale zdecydowanie to jest/będzie"fetysz" tych opowiadań. Postaram się czasami pominać ten element garderoby.. 🙂
@eduardo - czy edytowałeś tekst już po publikacji i dodałeś do niego fragmenty po zdaniu "Do jutra"? Bo założę się, że w tym właśnie miejscu opowiadanie kończyło się w momencie mojej edycji, o czym świadczył im.in brak formatowania i poprawiony zapis dialogów. Jeśli tak, to zdecydowanie nie rób tego na przyszłość.
I żeby nie przedłużać, od razu przejdę do szybkiej recenzji. Co doceniam, to zaprezentowanie się czytelnikom pierwszą częścią cyklu i to takiego zapowiadającego się na dłuższą, wielowątkową opowieść. Mało tego: wstęp nie zawiera sceny erotycznej (nie mówiąc o seksie jako takim), co także jest odważną decyzją. Podoba mi się też osadzenie akcji w może i nieco za bardzo przypominającej serial o przysłowiowych "młodych dobrze wykształconych w dużych miast", ale jednak dość zwyczajnej rzeczywistości z równie zwyczajnymi problemami dnia codziennego, a nie od razu rzucanie się na międzynarodową przestępczość zorganizowaną, latającą prywatnymi odrzutowcami 😉 No i na koniec: pod względem choćby interpunkcji całość jest całkiem przyzwoicie napisana.
Żeby jednak nie było tak pięknie: przecinki przecinkami, ale ogarnięcie formatowania dialogów zajęło mi znacznie dłużej, niż powinno. Po pierwsze: brak wcięć akapitowych, ale to akurat drobiazg. Po drugie: podział zdań zbyt często realizowany jest myślnikami, które znajdują się w miejscu regularnej kropki. To akurat pozostało niezmienione, by nie niszczyć ewentualnego celowego zamysłu autora, ale naprawdę momentami te myślniki są całkowicie zbędne, na przykład tutaj:
42-letni informatyk o wzroście 178 cm, szerokich ramionach i łagodnych, brązowych oczach miał w sobie ciepło i spokój – jego lekka nadwaga, widoczna w zaokrąglonym brzuchu i pełniejszych policzkach, nie odbierała mu uroku, a uśmiech rozjaśniał poranek, zdradzając troskliwą naturę i poczucie humoru. W dresie i luźnej koszulce wyglądał jak typowy domator, choć pracował zarówno zdalnie, jak i w biurze na Śródmieściu – jego ciemna broda dodawała mu charakteru, a spokojne spojrzenie świadczyło o stabilności, którą wnosił do ich małżeństwa.
Największym problemem są jednak dialogi, które w oryginale były chwilami najzwyczajniej niezrozumiałe i pisane w taki sposób, jakby ktoś próbował zapisać scenariusz sztuki/filmu jako tekst typowej książki. Na zasadzie:
Bohaterka coś robi - mówi - robi - myśli o czymś - mówi - tu następuje wtrącenie, że ktoś inny robi coś innego - znów kawałek rozmowy.
I to wszystko w jednym akapicie, bez żadnych podziałów. Dodając do tego wspomniane wcześniej myślniki w opisach robi się jeden wielki chaos, bo czasami naprawdę nie wiadomo, co kto robi, co kto mówi i co się właściwie dzieje. Nie, nie i jeszcze raz nie. Ja rozumiem, że informacje o emocjach bohaterów i ich działaniu w trakcie prowadzenia rozmowy są ważne, ale co za dużo, to niezdrowo. Większość udało mi się wyprostować, ale nadal nie mam pewności czy wszystko.
No i powtórzenia... ile razy w tekście jest mowa o ultracienkich (czemu nie hipersuperdupermegajedynychtakichpromocjakup4zapłaćza5 cienkich? 😛 ) rajstopach? Albo ile razy i narrator, i bohaterowie mówią o risotto? Czytelnik wie po pierwszym razie, co będą jedli i naprawdę nie trzeba mu tego co trzy linijki przypominać. A stężenie rzeczonych rajstop w rajstopach ociera się już o jakiś fetysz.
Niemniej nastawiam się pozytywnie na dalszy ciąg i czekam, aż kolejne części się pojawią. Tym razem jednak sformatowanie i zapisane zgodnie z prawidłami sztuki.
Mam flashbacki gorsze niż z Wietnamu. Stare, oprawione w poplamiony materiał wydanie z pożółkłymi stronami, pachnące równie wiekowym kurzem. Po ci mi to było... 😛
Dopiero w tej chwili internet przetransmitował mi z opóźnieniem ostatnie Twoje wpisy. No to - a jakże - skomentuję.
1. Brązowy kolor oczu jest z innej piaskownicy niż Urząd Skarbowy z warszawskiej Woli. Lubisz sobie popływać po szuwarach głównego szlaku żeglownego, prawda? 🙂
2. Ta grupa, wspomniana mimochodem i subtelnie przez @Marc (ta z niedżwiedziami w sztruksach) nie trzyma żadnych wodzy. Rzekłbym, że Podkowiński to namalował, antycypując, w sensie, o co chodzi tej grupie.
I dlatego się cieszę, że do niej nie należę, To zupełnie nie moje stado.
A.... znowu wracając do opowiadania... żeby było na temat....
granatowa spódnica podkreślała każdy krok, a ona uśmiechnęła się w duchu, wiedząc, że go przyciąga.
Skojarzenie, a jakże, znowu mam. Ze słynnym cytatem z Tomaszewskiego o "świeżym kroku Szewińskiej".
Były i inne, ale nie zacytuję tego o "cudownym dziecku dwóch pedałów". Bo nie zamierzam się potem tłumaczyć, że chodziło o Ryszarda Szurkowskiego, a nie o jakieś Monachium. I interpretować kabaretowe sformułowania o "mowie lub wręcz MILCZENIU, ewentualnie o KROPKACH nienawiści" 😉
i wybacz, ale chwilowo się wyłączam, bo przyszedł kolega, z którym musimy zaplanować kilka morderstw 😀
@MrHyde, możemy rozwijać skojarzenia dalej. Otóż w podstawówce miałem kolegę o podwójnym nazwisku: Kunicki-Goldfinger. Potem jego rodzina wyemigrowała z Polski i wcale nie w 1968 roku 🙂
Wracając do literatury.... A gdyby tak stosować synonimy? Na przykład "interes" = "geszeft"? Pomyśl o tym 😉
„Daniel… zauważyłam w bufecie, że ci się podobało… coś ci urosło w spodniach, co? 😉 Podejrzewam, że masz niezły interes… może jutro kawa, zobaczymy”.
Ja, MrHydzie, mam również zdecydowanie inne skojarzenia niż gangsterskie. Ja się na Mokotowie urodziłem.
Natomiast o jaką "grupę", której "nie wiązałbyś" Ci chodzi, to nie rozumiem nijak. I co ma do tego ulica Połczyńska i Górczewska, których to nazw w ogóle nie wymieniłem - tym bardziej nie łapię.
Znam natomiast metodę mydła. Znaczy takiego rozmydlenia tematu głównego, żeby publika zgłupiała i zapomniała o meritum.
Finger forever 😉 Nawet gdy jest to Goldfinger (znany z serii o Jamesie Bondzie) 😀
MrHydzie, na hermetyZmie (źźź) można się nie znać. Na zasadzie bociana, a nawet jaskółki, wiosny nie czyniącej, które nie studiowały na politechnicznym "Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa", a fruwać potrafią.
Wracając do "oczu brązowych" i fingerprintów... Szacun dla ekipy, która te odciski zostawia. I nie jest to "moja" ekipa/gang" "obcinaczy palców". Zwolennicy teorii spiskowych mogą, co prawda - wiedząc, że ten gang był z "Mokotowa", powiązać fragment powyższego opowiadania ze stołeczną lokalizacją, lecz niech Bóg oraz @Marc będą mi świadkami, że mam z tym zero wspólnego.
Wróciła na Mokotów o 18:00 – Patryk siedział w salonie, oglądając TV i popijając herbatę.
– Cześć, skarbie – rzucił, uśmiechając się, gdy weszła i rzuciła torebkę na kanapę.
– Kaśka znów truła dupę z butami?
A poczucie humoru u MrHyde doceniałem, doceniam i doceniać będę.
Przyznaję, że ten tekst dostarczył mi niezwykłych wrażeń. Jednak nie z powodu fabuły, a z powodu ogromnej ilości błędów logicznych, frazeologicznych i wszelkich innych charakterystycznych dla tekstów wygenerowanych przez sztuczną inteligencję. No, chyba że założymy, że jest to nieudolne tłumaczenie czyjegoś (nie najlepszego) tekstu z języka angielskiego. Krótko mówiąc: 100% grafomanii w opowiadaniu, a wolałbym, by było jej mniej. Żeby nie być gołosłownym:
„a światło latarni rzucające się przez okna rzucało na ściany ich cienie”
„ciemne brązowe włosy opadały na ramiona”
Ale praktycznie w tej samej scenie, nieco wcześniej czytamy:
„Jej ciemne brązowe włosy, związane w luźny kok”
I trochę dalej:
„Złapał obie za włosy – lewą ręką zacisnął palce na ciemnych, brązowych kosmykach Gosi, a prawą na luźnym koku Marty”.
Aha, to Marta znowu ma kok.
„Twoje pupy są mniejsze niż u Gosi”.
To ile Marta miała pup? Bo człowiek zwykle ma jedną.
„Zapił obrożę wokół jej szyi”
No, rozumiem, że na studniówce odbywa się pijaństwo, ale żeby zapijać obrożę???
„Zaczął od kajdanek. Zapił je na jej nadgarstkach”
O! To teraz zapił kajdanki??? Czym?
„Dominik uniósł narzędzie i zadał pierwszy lekki cios na jej pośladki, odsłaniając nagą skórę, która teraz, bez majtek, była całkowicie wystawiona”.
Czy ktoś mógłby mi przetłumaczyć to na polski? Jak cios może odsłaniać NAGĄ skórę? Który raz z rzędu dowiadujemy się, że nie miała majtek? I na co była całkowicie wystawiona? A może po zapiciu kajdanek przez Dominika była raczej wstawiona niż wystawiona?
„jej ciało napiło się”
Czyli jednak wstawiona.
„Otwórz, Gosiu – rozkazał Dominik (...) Otworzyła je powoli, ujawniając Michała (…) Stał tam, blady, z rękami w kieszeniach, jego oddech przyspieszył, gdy spojrzał do środka – jego wzrok padł na Martę, nagą, wypiętą na łóżku, z Dominikiem nad nią, a Gosia stojąca obok, wciąż pieszczącą jej ciało”.
Strasznie mały ten pokój, skoro Gosia mogła otworzyć drzwi, nie przerywając pieszczot Marty.
„Na kolana – powiedział, wskazując miejsce przed sobą. Gosia opadła na podłogę”.
No to w końcu doczekałem się nieśmiertelnego „na kolana suko”.
„aż jego oddech stał się płytki, a ciało napięte od napięcia
Interesujący dobór słów.
I tak dalej, i tak dalej...
A to ciekawe oksymorony:
„czuła się zarówno bezbronna, jak i potężna w swej uległości”.
„Jego spojrzenie było zimne, ale rozpalone pożądaniem”.
W sumie można by tak długo.
A tak nieśmiało zapytam moderację: czy wypuściliście ten tekst tak dla jaj? I nie chodzi mi o te w „opowiadaniu”. A może czegoś nie rozumiem?
Chcę was jebać, aż wyć będziecie, aż zapomnicie, kim byłyście przed mną. Wy, moje suki, jesteście pieprzonymi naczyniami mojej chuja,
- Literówki i nieco niezrozumiały dialog.
każdą waszą drżącą oddech
- kolejna literówka.
– Twoje pupy są mniejsze niż u Gosi,
- To miała dwie pupy?
odsłaniając nagą skórę, która teraz, bez majtek, była całkowicie wystawiona.
- jeżeli naga to po co pisać że bez majtek.
Niektóre z dialogów są tak sztuczne i przerysowane, że aż kłuje w oczy. Fabuła nierealna. Nie ma w tym żadnego ziarnka "realu". Sztuczne, na siłę podkręcane. Porwałeś się autorze na ciężki temat BDSM, zacznij może z niższego poziomu. Znajdziesz może tu swoich fanów i wielbicieli, lecz ja do nich chwilowo nie przystaje.
Warsztat pisarski też kuleje i daleko mu do przeciętnego. Po dialogach ciągniesz te opisy, nie oddzielając ich.
Nie zrażaj się jednak, szlifuj warsztat i przed dodaniem przeczytaj kilka razy tekst. Powodzenia.
Doprawdy? Nie znam większej firmy (a i w mniejszych o to trudno), by personelu tego szczebla nie obowiązywał ściśle zdefiniowany strój służbowy.
Chyba dawno, @Indragorze, w jakimś Januszexie nie byłeś. Przy czym może być to nawet dość duża firma, która ma oddziały w kilkunastu miastach, jak np. jeden z moich byłych pracodawców. Stroju służbowego doprosić się nie mogliśmy, mimo codziennej pracy z klientem, bo kupienie nawet prostych jednolitych polówek było nie do pogodzenia z cebulactwem właściciela, natomiast "dress code" był egzekwowany bardzo wybiórczo, na zasadzie "szeregowy pracownik nie może mieć za bardzo sportowych butów, ale kierowniczka może sobie latem siedzieć w biurze w firance, bo jej za gorąco, a w zimie w kurteczce i kozakach, bo za zimno". W efekcie wyglądaliśmy jak beneficjenci pomocy dla powodzian 😛
Potwierdza się moja teoria, że im większy kutas, tym gorsze opowiadanie.
@mako7 - jako że to Twój debiut na Pokątnych, dostałeś na zachętę formatowanie tekstu. Przyjrzyj się wcięciom akapitowym, długościom myślników w dialogach czy wstawianiem spacji przy znakach, a później zrób tak samo w kolejnych tekstach. Przy czym inne błędy (np. interpunkcyjne) nie zostały poprawione i zdecydowanie polecam skorzystać ze stron typu ortograf / sentencechecker, żeby w przyszłości ich unikać. A najlepiej od razu sprawdzić bieżące opowiadanie i wyedytować wszystko, co tej edycji wymaga.
O fabule się nie wypowiadam, bo jest to po prostu streszczenie sceny z pornosa. Dość budżetowego zresztą 😉
Serwis zawiera treści o charakterze erotycznym, przeznaczone wyłącznie dla osób pełnoletnich. Decydując
się na wejście na strony serwisu Pokatne.pl potwierdzasz, że jesteś osobą pełnoletnią.
Pliki cookies i polityka prywatności
Zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r (RODO).
Potrzebujemy Twojej zgody na przetwarzanie Twoich danych osobowych przechowywanych w plikach cookies.
Zgadzam się na przechowywanie na urządzeniu, z którego korzystam tzw. plików cookies oraz na przetwarzanie moich
danych osobowych pozostawianych w czasie korzystania przeze mnie ze stron internetowej lub serwisów oraz innych
parametrów zapisywanych w plikach cookies w celach marketingowych i w celach analitycznych.
Więcej informacji na ten temat znajdziesz w regulaminie serwisu.
Agnessa Novvak · 3 marca 2025 · "Ewa i Daniel (I)" ·
Widzę, że pojawiła się kursywa i doceniam szybką reakcję. Co nie znaczy, że popieram taki sposób dodawania myśli / monologów wewnętrznych bohaterów / jak zwał, tak zwał, bo w pewnym momencie robi się to cokolwiek męczące. No ale tak zdecydowałeś, autorze, i w sumie nic mi do tego.
Tak czy inaczej czekam na ciąg dalszy.
Valkiria · 3 marca 2025 · "Ewa i Daniel (I)"
@Agnessa_Novvak Dziękuje za zwrócenie uwagi 🙂
Agnessa Novvak · 3 marca 2025 · "Ewa i Daniel (I)" ·
Witam serdecznie nowego autora na Pokątnych! 🙂
Nad komentowaniem fabuły skupiać się raczej nie będę, bo nie jest ani specjalnie gorsza, ani lepsza niż niepoliczalna ilość jej podobnych (jeśli już mam się czepiać, to seksy zaczynają się nieco zbyt szybko jak na coś, co ma być pierwszą częścią cyklu), natomiast o warsztacie i owszem. A konkretnie formatowaniu, bo o ile jestem w stanie wytłumaczyć fragmenty napisane kursywą, to czemu mają służyć gwiazdki, tego już nie wiem. Jeśli to też ma być zamienione na kursywę, proszę o możliwie szybką edycję, a jeśli usunięte, to tym bardziej.
Indragor · 3 marca 2025 · "Ewa i Daniel (I)"
Coś w tym zdaniu skrzypi. Może: „Kilka dni później, gdy w łóżku leżeliśmy przytuleni, rzuciłem ostrożnie:”
I nie bój się dwukropku.
Po co „zapytałem”, skoro wspomniałeś już o tym w poprzednim zdaniu?
„– Ewa, a co byś powiedziała, gdybyśmy… spróbowali czegoś nowego? – Serce mi waliło”.
Nie jest to błąd, ale istnieje spolszczenie, którego lepiej używać – dżinsy. Nie ma potrzeby używania obcojęzycznych słów, skoro są polskie.
Po co „jej”? Mógł rozciągać inną cipkę?
Dlaczego w takich okolicznościach używane jest tylko jedno słowo: „posłusznie”? A może chętnie, ochoczo, pokornie, bez sprzeciwu, bez szemrania, karnie, potulnie, pasywnie, pokorniutko, ulegle…
Trochę więcej wyobraźni!
Nagle zmienia się narrator. Z Daniela na Ewę. Tak z zaskoczenia. Można taki zabieg stosować, ale trzeba to jakoś zasygnalizować*, by czytelnika nie spotkał „zimny prysznic”, by nie musiał odrywać się od toku fabuły z myślą „zaraz, zaraz, o co tu chodzi? Kto teraz to mówi?”.
Cudzysłów nie kończy zdania, tylko kropka.
Coraz to wszystko jest/było „zajebiste”. Nie ma innych słow, tylko te brzydkie?
Lubisz zaczynać zdania od „ale”. Radzę tego unikać, bo zdanie brzmi, jakby było urwane.
Prawda. Żona zbyt szybko się zgodziła, bez sprzeciwu, bez refleksji. Kobieta zwykle potrzebuje pretekstu, aby się zgodzić.
*Jest w edytorze Pokątnych poziomy pomarańczowy separator. Mógłby być dobry w tej sytuacji.
- - - - -
Sposób narracji przeplatany z przemyśleniami bohaterów, choć ciekawy, jest dosyć trudny do prowadzenia i raczej dla bardziej doświadczonych autorów. Tobie wyszło to średnio, ale i tak na tle oklepanego, jak tyłek pani z domu publicznego, tematu zdrady kontrolowanej, dodaje atrakcyjności, blasku opowieści. Ogólnie mówiąc, opowiadanie wychodzi na plus.
Agnessa Novvak · 28 lutego 2025 · "Urzędniczka z Woli (I) – Początek i subtelne napięcie"
@SENSEIH
Przepraszam, że się wtrącę, ale uprzejmie nalegam o powstrzymanie się na przyszłość od podobnych tekstów. Nawet jeśli prywatnie bawi mnie czarno zabarwiony humor, to nikt z nas tu obecnych nie chce nowej dramy w momencie, w którym bałaganu po starej nie udało się jeszcze posprzątać. Mam nadzieję, że nie będą konieczne kolejne upomnienia. Zwłaszcza że tym razem nie będę się prosić (prosićtosięmożeświniahehehe 😛 ), tylko po prostu zacznę usuwać komentarze i wysyłać ostrzeżenia.
Agnessa Novvak · 28 lutego 2025 · "Urzędniczka z Woli (II) - Wyrzuty sumienia"
Czy jest lepiej niż w pierwszej części? Tak. Czy wciąż jest pole do poprawek? Także. Co nie zmienia faktu, że widzę progres zarówno pod względem warsztatowym, jak i fabularnym. Błędy już tak bardzo nie kłują w oczy (chociaż ilość myślników udających kropki wciąż bywa irytująca), a historia, mimo że wciąż dość przegadana, nie przypomina już tak bardzo scenariusza telenoweli. Być może za jakiś czas, kiedy pojawi się reszta opowieści i bardziej doświadczony już autor siądzie i przeredaguje całość, wyjdzie z tego naprawdę przyzwoity cykl. Wciąż bez fajerwerków, ale i solidne średniaki nie są przecież niczym złym.
Na koniec mała porada: nie spiesz się, @eduardo. Lepiej opublikować tekst dzień, tydzień czy nawet miesiąc później, ale porządnie, niż wrzucić na szybko byle co i potem robić cichaczem poprawki do poprawek. Nie jesteśmy na Wattpadzie czy tym bardziej grupie facebookowej, by ktokolwiek miał kogokolwiek poganiać.
Indragor · 28 lutego 2025 · "Urzędniczka z Woli (I) – Początek i subtelne napięcie"
No tak. Refleksje, jakie nasunęły mi się po przeczytaniu pierwszego fragmentu tej części.
Ciągniesz historię bardziej jak powieść niż opowiadanie. Nie mówię, że szczegółowe opisy otoczenia i zachowań postaci to coś złego, ale wymagają dużej zręczności, inaczej mówiąc, umiejętności i doświadczenia pisarskiego. Długie komentarze wewnątrz dialogów utrudniają czytanie i mogą powodować znużenie czytelnika. Dlatego lepiej, tam, gdzie to możliwe, opisy wyrzucać poza dialog.
Trochę uwag:
Mniejsze liczby pisze się słownie (trzypokojowym, a nie 3-pokojowym).
Nie używa się skrótów (centymetrów, a nie cm).
Na początku o tym wspominałeś. Powtarzanie informacji nie musi być korzystne i w tym przypadku raczej nie jest.
Zgadzam się, że nadużywasz myślników. Aż się prosi, by np. w tym zdaniu postawić kropkę.
Używasz nietypowej (raczej) frazeologii, mam na myśli „a jego…”, „a jej…”. Zwykle byśmy powiedzieli (odnośnie 4. cytatu):
„– Cześć, drogie panie – rzucił melodyjnym, ciepłym głosem, pełnym uroku i lekkiej zadziorności”.
Jeśli to celowy zabieg, to którego masz oczywiście prawo, to zwróć uwagę, że w połączeniu ze szczegółowością opisów, może utrudnić czytanie. Tekst czyta się trochę jak toczenie kamienia pod górkę. A częste używanie tej frazeologii (a właśnie dzieje się to często), może nawet irytować i odciągać od przekazywanej treści, co w połączeniu z jej szczegółowością… Ale to już wiesz 😉
Wszystkie takie równolatki? Nie brzmi to zbyt wiarygodnie. Może lepiej byłoby na przykład: „Basia, około 40-letnia”?
Błędny cudzysłów. I jeśli wprowadzasz cytat za pomocą znaków „ ” , to nie używasz kursywy. I na odwrót. Druk pochyły lepiej zostawić na „specjalne okazje”. Powtarzasz ten błąd w kilku miejscach.
Błędny zapis dialogu (powtarza się w kilku miejscach co najmniej). Rozbijając go na części: dialog (d) i komentarz do dialogu (k) napisałeś w ten sposób:
(d) O nie, znowu ten Kowalski…
(k) mruknęła pod nosem, rzucając długopis na blat z lekkim westchnieniem. „Cholera, jak można tak spaprać wniosek…”, pomyślała, ale uśmiechnęła się do siebie, by nie psuć poranka
(d) ciepły wiatr za oknem i śpiew ptaków na Woli dodawały jej energii.
Bez sensu, prawda?
Ogólnie masz tendencję do komplikowania dialogów. I jeśli to dialog dwóch osób nie trzeba wciąż podkreślać, kto to mówi. Taki tylko przykład ad hoc:
– Jadę do biura dzisiaj, skarbie. – Jego broda zadrżała, gdy uśmiechnął się szeroko. – Mam meeting na Śródmieściu, wrócę późno… ugotuj coś pysznego, dobrze? Może to twoje risotto z krewetkami? Dawno nie jadłem, a ty robisz je tak, że palce lizać. Co powiesz?
– Jasne, kochanie. Risotto z krewetkami będzie czekało na ciebie. Ciao, mój drogi! Do wieczora! – odpowiedziała, chwytając torebkę i całując go w policzek. Jej usta musnęły jego brodę, a zapach jej perfum zmieszał się z aromatem risotto.
Czy raczej pokręciła głową?
Podsumowując. Opowieść wciągająca, bez dwóch zdań, choć braki warsztatowe zmuszają czytelnika do nadmiernego wysiłku, aby objąć cały kontekst opowieści.
Pisz dalej, a z biegiem czasu nabierzesz doświadczenia, bo co widać – talent masz.
Elto · 27 lutego 2025 · "Harcerska pomoc (II)"
Kiedy następna część?
eduardo · 27 lutego 2025 · "Urzędniczka z Woli (II) - Wyrzuty sumienia"
@jamer106 tak to bywa z fetyszami - poprawione 🙂. III część przyśpieszy, ale to za parę dni pewnie. Może ten parowóz się rozpędzi niczym "DR 18 201"
jamer106 · 27 lutego 2025 · "Urzędniczka z Woli (II) - Wyrzuty sumienia"
Dwie może trzy literówki się wdarły. I te pończochy - najpierw cieliste, potem zmieniają się na czarne, gubisz się fetyszysto w szczegółach. Coś się rozwija, ale rusza to tak wolno jak parowóz. Ogólnie dobre, kontynuuj.
Bourbon64 · 27 lutego 2025 · "Urzędniczka z Woli (I) – Początek i subtelne napięcie"
Pończochy szeleszczą i szeleszczą....żeby ugotować risotto aby było gotowe jak "tramwaje już jeżdżą" to trzeba zacząć o 4 nad ranem. Nie czepiam się akapitów i innej galanterii ale ciągnie się to wszystko jak spaghetti bez krewetek. Nic tu ani interesującego ani erotycznego. Jeśli pisał to licealista to przepraszam.
Alex · 27 lutego 2025 · "W lesie"
No i kiedy dalsza część orgii 😈😈😈?
SENSEIH · 26 lutego 2025 · "Urzędniczka z Woli (I) – Początek i subtelne napięcie"
MrHydzie... Obawiam się, że nie zrozumiałeś hermetycznego żarciku.
A propos, nie tylko @Marc korzysta z "fingerprintów". Tyle że za pomocą nieco innych środków 🙂
SENSEIH · 26 lutego 2025 · "Urzędniczka z Woli (I) – Początek i subtelne napięcie"
Też CHYBA, choć może nie w tej chwii, dam, wzorem @MrHyde "dychę", ale nie za klimat, ino za motyw "brązowych oczu". Motyw, który jest wskazówką dla dociekliwych czytelników ostatnio dodanych opowiadań. Kto bystry, ten załapie o co kaman 😉
Swoją drogą MrHyde to jest mistrz w kreatywnym dopasowywaniu się do okoliczności przyrody. I za to go cenię 🙂
@Agnyza, bądź czujna 🙂
Agnessa Novvak · 26 lutego 2025 · "Urzędniczka z Woli (I) – Początek i subtelne napięcie"
@eduardo - ja nie wnikam, jakie kto ma preferencje 😉 Po prostu tego jest za dużo dla czytelnika. Ultracienkie to, ultracienkie tamto, risotto to, risotto tamto. Oczywiście każdy ma swój styl tworzenia tak dialogów, jak i opisów, czego krytykować nie będę, ale tutaj wygląda to trochę jak "mam pomysł na półtoragodzinny film, ale zrobię z tego serial na co najmniej cztery godziny".
Myślniki zdecydowanie proponuję przejrzeć, podobnie jak dialogi, w których wtrącenie goni wtrącenie. Najlepiej jest pozostać przy jednym, maksymalnie dwóch, no i najlepiej zrezygnować z dopisków, że bohaterka mówi jedno, a myśli drugie, a przynajmniej w akapicie dialogowym. Niech najpierw powie, a potem pomyśli, ewentualnie odwrotnie.
Tak w ogóle, to jeśli przymierzasz się do serii, poczytaj dłuższe teksty innych autorów, tych bardziej doświadczonych. Sposób, w jaki konstruują fabułę, tworzą opisy, prowadzą bohaterów, zapisują rozmowy. A jak masz możliwość, znajdź sensownego beta-readera / redaktora / korektora, który wytłumaczy Ci to na przykładzie własnego tekstu, bo tak jest najlepiej.
eduardo · 26 lutego 2025 · "Urzędniczka z Woli (I) – Początek i subtelne napięcie"
@Agnessa_Novvak Popracuję nad tym w drugiej części
- brakuje sceny erotycznej, ale myślę nadrobię od cześci II
- postaram się popracować nad akapitami i czytelnością
- co do powtórzeń "ultracienkie" - przed publikacją usunąłem już niektóre te powtorzenia, ale rzeczywiście wciąż za dużo 🙂, ale zdecydowanie to jest/będzie"fetysz" tych opowiadań. Postaram się czasami pominać ten element garderoby.. 🙂
eduardo · 26 lutego 2025 · "Urzędniczka z Woli (I) – Początek i subtelne napięcie"
@Agnessa_Novvak tak, nie zauważyłem że już było opublikowane 🙂
Agnessa Novvak · 26 lutego 2025 · "Urzędniczka z Woli (I) – Początek i subtelne napięcie" ·
@eduardo - czy edytowałeś tekst już po publikacji i dodałeś do niego fragmenty po zdaniu "Do jutra"? Bo założę się, że w tym właśnie miejscu opowiadanie kończyło się w momencie mojej edycji, o czym świadczył im.in brak formatowania i poprawiony zapis dialogów. Jeśli tak, to zdecydowanie nie rób tego na przyszłość.
Agnessa Novvak · 26 lutego 2025 · "Urzędniczka z Woli (I) – Początek i subtelne napięcie" ·
Serdecznie witam nowego autora na Pokątnych! 🙂
I żeby nie przedłużać, od razu przejdę do szybkiej recenzji. Co doceniam, to zaprezentowanie się czytelnikom pierwszą częścią cyklu i to takiego zapowiadającego się na dłuższą, wielowątkową opowieść. Mało tego: wstęp nie zawiera sceny erotycznej (nie mówiąc o seksie jako takim), co także jest odważną decyzją. Podoba mi się też osadzenie akcji w może i nieco za bardzo przypominającej serial o przysłowiowych "młodych dobrze wykształconych w dużych miast", ale jednak dość zwyczajnej rzeczywistości z równie zwyczajnymi problemami dnia codziennego, a nie od razu rzucanie się na międzynarodową przestępczość zorganizowaną, latającą prywatnymi odrzutowcami 😉 No i na koniec: pod względem choćby interpunkcji całość jest całkiem przyzwoicie napisana.
Żeby jednak nie było tak pięknie: przecinki przecinkami, ale ogarnięcie formatowania dialogów zajęło mi znacznie dłużej, niż powinno. Po pierwsze: brak wcięć akapitowych, ale to akurat drobiazg. Po drugie: podział zdań zbyt często realizowany jest myślnikami, które znajdują się w miejscu regularnej kropki. To akurat pozostało niezmienione, by nie niszczyć ewentualnego celowego zamysłu autora, ale naprawdę momentami te myślniki są całkowicie zbędne, na przykład tutaj:
Największym problemem są jednak dialogi, które w oryginale były chwilami najzwyczajniej niezrozumiałe i pisane w taki sposób, jakby ktoś próbował zapisać scenariusz sztuki/filmu jako tekst typowej książki. Na zasadzie:
Bohaterka coś robi - mówi - robi - myśli o czymś - mówi - tu następuje wtrącenie, że ktoś inny robi coś innego - znów kawałek rozmowy.
I to wszystko w jednym akapicie, bez żadnych podziałów. Dodając do tego wspomniane wcześniej myślniki w opisach robi się jeden wielki chaos, bo czasami naprawdę nie wiadomo, co kto robi, co kto mówi i co się właściwie dzieje. Nie, nie i jeszcze raz nie. Ja rozumiem, że informacje o emocjach bohaterów i ich działaniu w trakcie prowadzenia rozmowy są ważne, ale co za dużo, to niezdrowo. Większość udało mi się wyprostować, ale nadal nie mam pewności czy wszystko.
No i powtórzenia... ile razy w tekście jest mowa o ultracienkich (czemu nie hipersuperdupermegajedynychtakichpromocjakup4zapłaćza5 cienkich? 😛 ) rajstopach? Albo ile razy i narrator, i bohaterowie mówią o risotto? Czytelnik wie po pierwszym razie, co będą jedli i naprawdę nie trzeba mu tego co trzy linijki przypominać. A stężenie rzeczonych rajstop w rajstopach ociera się już o jakiś fetysz.
Niemniej nastawiam się pozytywnie na dalszy ciąg i czekam, aż kolejne części się pojawią. Tym razem jednak sformatowanie i zapisane zgodnie z prawidłami sztuki.
Agnessa Novvak · 26 lutego 2025 · "Urzędniczka z Woli (I) – Początek i subtelne napięcie"
Mam flashbacki gorsze niż z Wietnamu. Stare, oprawione w poplamiony materiał wydanie z pożółkłymi stronami, pachnące równie wiekowym kurzem. Po ci mi to było... 😛
SENSEIH · 26 lutego 2025 · "Urzędniczka z Woli (I) – Początek i subtelne napięcie" ·
Dopiero w tej chwili internet przetransmitował mi z opóźnieniem ostatnie Twoje wpisy. No to - a jakże - skomentuję.
1. Brązowy kolor oczu jest z innej piaskownicy niż Urząd Skarbowy z warszawskiej Woli. Lubisz sobie popływać po szuwarach głównego szlaku żeglownego, prawda? 🙂
2. Ta grupa, wspomniana mimochodem i subtelnie przez @Marc (ta z niedżwiedziami w sztruksach) nie trzyma żadnych wodzy. Rzekłbym, że Podkowiński to namalował, antycypując, w sensie, o co chodzi tej grupie.
I dlatego się cieszę, że do niej nie należę, To zupełnie nie moje stado.
A.... znowu wracając do opowiadania... żeby było na temat....
Skojarzenie, a jakże, znowu mam. Ze słynnym cytatem z Tomaszewskiego o "świeżym kroku Szewińskiej".
Były i inne, ale nie zacytuję tego o "cudownym dziecku dwóch pedałów". Bo nie zamierzam się potem tłumaczyć, że chodziło o Ryszarda Szurkowskiego, a nie o jakieś Monachium. I interpretować kabaretowe sformułowania o "mowie lub wręcz MILCZENIU, ewentualnie o KROPKACH nienawiści" 😉
i wybacz, ale chwilowo się wyłączam, bo przyszedł kolega, z którym musimy zaplanować kilka morderstw 😀
SENSEIH · 26 lutego 2025 · "Urzędniczka z Woli (I) – Początek i subtelne napięcie"
@MrHyde, możemy rozwijać skojarzenia dalej. Otóż w podstawówce miałem kolegę o podwójnym nazwisku: Kunicki-Goldfinger. Potem jego rodzina wyemigrowała z Polski i wcale nie w 1968 roku 🙂
Wracając do literatury.... A gdyby tak stosować synonimy? Na przykład "interes" = "geszeft"? Pomyśl o tym 😉
SENSEIH · 26 lutego 2025 · "Urzędniczka z Woli (I) – Początek i subtelne napięcie" ·
Ja, MrHydzie, mam również zdecydowanie inne skojarzenia niż gangsterskie. Ja się na Mokotowie urodziłem.
Natomiast o jaką "grupę", której "nie wiązałbyś" Ci chodzi, to nie rozumiem nijak. I co ma do tego ulica Połczyńska i Górczewska, których to nazw w ogóle nie wymieniłem - tym bardziej nie łapię.
Znam natomiast metodę mydła. Znaczy takiego rozmydlenia tematu głównego, żeby publika zgłupiała i zapomniała o meritum.
Finger forever 😉 Nawet gdy jest to Goldfinger (znany z serii o Jamesie Bondzie) 😀
SENSEIH · 26 lutego 2025 · "Urzędniczka z Woli (I) – Początek i subtelne napięcie"
MrHydzie, na hermetyZmie (źźź) można się nie znać. Na zasadzie bociana, a nawet jaskółki, wiosny nie czyniącej, które nie studiowały na politechnicznym "Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa", a fruwać potrafią.
Wracając do "oczu brązowych" i fingerprintów... Szacun dla ekipy, która te odciski zostawia. I nie jest to "moja" ekipa/gang" "obcinaczy palców". Zwolennicy teorii spiskowych mogą, co prawda - wiedząc, że ten gang był z "Mokotowa", powiązać fragment powyższego opowiadania ze stołeczną lokalizacją, lecz niech Bóg oraz @Marc będą mi świadkami, że mam z tym zero wspólnego.
A poczucie humoru u MrHyde doceniałem, doceniam i doceniać będę.
Indragor · 23 lutego 2025 · "Studniówka"
Przyznaję, że ten tekst dostarczył mi niezwykłych wrażeń. Jednak nie z powodu fabuły, a z powodu ogromnej ilości błędów logicznych, frazeologicznych i wszelkich innych charakterystycznych dla tekstów wygenerowanych przez sztuczną inteligencję. No, chyba że założymy, że jest to nieudolne tłumaczenie czyjegoś (nie najlepszego) tekstu z języka angielskiego. Krótko mówiąc: 100% grafomanii w opowiadaniu, a wolałbym, by było jej mniej. Żeby nie być gołosłownym:
„a światło latarni rzucające się przez okna rzucało na ściany ich cienie”
„ciemne brązowe włosy opadały na ramiona”
Ale praktycznie w tej samej scenie, nieco wcześniej czytamy:
„Jej ciemne brązowe włosy, związane w luźny kok”
I trochę dalej:
„Złapał obie za włosy – lewą ręką zacisnął palce na ciemnych, brązowych kosmykach Gosi, a prawą na luźnym koku Marty”.
Aha, to Marta znowu ma kok.
„Twoje pupy są mniejsze niż u Gosi”.
To ile Marta miała pup? Bo człowiek zwykle ma jedną.
„Zapił obrożę wokół jej szyi”
No, rozumiem, że na studniówce odbywa się pijaństwo, ale żeby zapijać obrożę???
„Zaczął od kajdanek. Zapił je na jej nadgarstkach”
O! To teraz zapił kajdanki??? Czym?
„Dominik uniósł narzędzie i zadał pierwszy lekki cios na jej pośladki, odsłaniając nagą skórę, która teraz, bez majtek, była całkowicie wystawiona”.
Czy ktoś mógłby mi przetłumaczyć to na polski? Jak cios może odsłaniać NAGĄ skórę? Który raz z rzędu dowiadujemy się, że nie miała majtek? I na co była całkowicie wystawiona? A może po zapiciu kajdanek przez Dominika była raczej wstawiona niż wystawiona?
„jej ciało napiło się”
Czyli jednak wstawiona.
„Otwórz, Gosiu – rozkazał Dominik (...) Otworzyła je powoli, ujawniając Michała (…) Stał tam, blady, z rękami w kieszeniach, jego oddech przyspieszył, gdy spojrzał do środka – jego wzrok padł na Martę, nagą, wypiętą na łóżku, z Dominikiem nad nią, a Gosia stojąca obok, wciąż pieszczącą jej ciało”.
Strasznie mały ten pokój, skoro Gosia mogła otworzyć drzwi, nie przerywając pieszczot Marty.
„Na kolana – powiedział, wskazując miejsce przed sobą. Gosia opadła na podłogę”.
No to w końcu doczekałem się nieśmiertelnego „na kolana suko”.
„aż jego oddech stał się płytki, a ciało napięte od napięcia
Interesujący dobór słów.
I tak dalej, i tak dalej...
A to ciekawe oksymorony:
„czuła się zarówno bezbronna, jak i potężna w swej uległości”.
„Jego spojrzenie było zimne, ale rozpalone pożądaniem”.
W sumie można by tak długo.
A tak nieśmiało zapytam moderację: czy wypuściliście ten tekst tak dla jaj? I nie chodzi mi o te w „opowiadaniu”. A może czegoś nie rozumiem?
jamer106 · 23 lutego 2025 · "Studniówka"
- Literówki i nieco niezrozumiały dialog.
- kolejna literówka.
- To miała dwie pupy?
- jeżeli naga to po co pisać że bez majtek.
Niektóre z dialogów są tak sztuczne i przerysowane, że aż kłuje w oczy. Fabuła nierealna. Nie ma w tym żadnego ziarnka "realu". Sztuczne, na siłę podkręcane. Porwałeś się autorze na ciężki temat BDSM, zacznij może z niższego poziomu. Znajdziesz może tu swoich fanów i wielbicieli, lecz ja do nich chwilowo nie przystaje.
Warsztat pisarski też kuleje i daleko mu do przeciętnego. Po dialogach ciągniesz te opisy, nie oddzielając ich.
Nie zrażaj się jednak, szlifuj warsztat i przed dodaniem przeczytaj kilka razy tekst. Powodzenia.
jamer106 · 22 lutego 2025 · "Eryk (IV)"
Zamiast tego otwieracza do wina - korkociąg. Ogólnie Ok.
JustINe · 21 lutego 2025 · "Eryk (IV)"
Wcięcia akapitowe dodałam za pomocą edytora, gdyż znowu użyłeś spacji (patrz komentarz @Tompa pod częścią trzecią). Zwróć uwagę na przecinki.
Agnessa Novvak · 21 lutego 2025 · "Biuro"
Chyba dawno, @Indragorze, w jakimś Januszexie nie byłeś. Przy czym może być to nawet dość duża firma, która ma oddziały w kilkunastu miastach, jak np. jeden z moich byłych pracodawców. Stroju służbowego doprosić się nie mogliśmy, mimo codziennej pracy z klientem, bo kupienie nawet prostych jednolitych polówek było nie do pogodzenia z cebulactwem właściciela, natomiast "dress code" był egzekwowany bardzo wybiórczo, na zasadzie "szeregowy pracownik nie może mieć za bardzo sportowych butów, ale kierowniczka może sobie latem siedzieć w biurze w firance, bo jej za gorąco, a w zimie w kurteczce i kozakach, bo za zimno". W efekcie wyglądaliśmy jak beneficjenci pomocy dla powodzian 😛
Kutas Wielgus? 😀
Agnessa Novvak · 20 lutego 2025 · "Biuro"
@mako7 - jako że to Twój debiut na Pokątnych, dostałeś na zachętę formatowanie tekstu. Przyjrzyj się wcięciom akapitowym, długościom myślników w dialogach czy wstawianiem spacji przy znakach, a później zrób tak samo w kolejnych tekstach. Przy czym inne błędy (np. interpunkcyjne) nie zostały poprawione i zdecydowanie polecam skorzystać ze stron typu ortograf / sentencechecker, żeby w przyszłości ich unikać. A najlepiej od razu sprawdzić bieżące opowiadanie i wyedytować wszystko, co tej edycji wymaga.
O fabule się nie wypowiadam, bo jest to po prostu streszczenie sceny z pornosa. Dość budżetowego zresztą 😉
Marta Shemale (III)
Sex pizza
Na kolanach przed panem
Marta Shemale (II)
Marta Shemale (I)
Grecka zabawa (II)
Pamiętnik Suki (I)
Grecka zabawa (I)
Zapomniałem, jaki to był dzień
Szminka